Na 17 jaar huwelijk met Inna besloot de man haar te verlaten voor een jonge studente, maar hij had niet verwacht wat zijn vrouw hem als afscheid zou bezorgen
Inna stond bij het raam, kijkend naar de regendruppels die langzaam over het glas rolden en kromme, onregelmatige sporen achterlieten. Zeventien jaar… Eén leven. Veel of weinig? Ze herinnerde zich alles — elke verjaardag, elke gezamenlijke maaltijd, elke blik van hem. En nu was alles gevallen — niet met lawaai, niet dramatisch, gewoon stil, zoals een oud huis waarvan de fundering is weggesleten.
— We moeten praten — zei Aleksiej, zijn stem was dof, bijna vreemd. Inna draaide zich langzaam om. In zijn ogen stond vastberadenheid, maar diep van binnen was er ook schuld. Ze kende die blik — die van iemand die klaar is om te slaan, maar die het meteen daarna betreurt.
— Ik vertrek. Naar Natasha.
Er viel een dode stilte in de kamer. Alleen het tikken van de klok was te horen — een cadeau van de schoonmoeder.
— Naar die studente van de faculteit? — vroeg ze kalm, bijna onverschillig.
— Ja. Kijk, tussen ons is het voorbij. Ik heb verandering nodig. Jij bent een slimme vrouw, je zult het begrijpen, toch?
Inna glimlachte — “slimme vrouw”… Hij zei het altijd als hij zijn egoïsme probeerde goed te praten.
— Ben je zeker?
— Helemaal. Ik heb mijn spullen al ingepakt.
Inna knikte en liep langzaam naar de kast. Ze haalde een fles wijn uit de achterste plank, die ze bewaarde voor speciale gelegenheden.
— Ik denk dat dit wel speciaal genoeg is — zei ze, de fles openend. — Laten we een afscheidsdiner houden. Nodig familie en vrienden uit. Zeventien jaar — ze verdienen een mooi afscheid.
Aleksiej stond sprakeloos:
— Je wilt een… echtscheidingsfeest geven?
— Waarom niet? — antwoordde ze met een verontrustende kalmte. — Laten we het met klasse beëindigen. Uiteindelijk ben ik een slimme vrouw. Je zei het altijd, toch?
Inna begon berichten te sturen. Haar vingers bewogen beslist.
— Morgen om zeven uur. Ik zal je favoriete gerechten klaarmaken. Beschouw het als een afscheidsgeschenk.
Aleksiej stond verloren. Hij had op tranen, geschreeuw — maar niet op deze stilte vol waardigheid.
— En nog iets — zei ze, zonder haar blik van haar telefoon af te wenden — nodig ook Natasha uit. Ik ben benieuwd naar het meisje dat het vuur in je heeft aangewakkerd, dat jij zegt ik gedoofd heb.
De volgende dag werd Inna wakker als een krijger voor de strijd. Banken, advocaten, handtekeningen — alles was tot op de minuut gepland. Ze bewoog zich als een chirurg in een operatiekamer.
‘s Avonds vulde het huis zich met de geur van feestelijk eten. Inna haalde het elegante servies uit — een cadeau van de schoonmoeder — en dekte de tafel zorgvuldig.
— Alles moet perfect zijn — fluisterde ze, de servetten recht trekkend.
De gasten kwamen op tijd. Eerst de ouders van Aleksiej.
— Inna, misschien is het nog niet te laat om alles te repareren — zei de schoonmoeder hoopvol.
— Het is te laat, mama. Soms is de enige juiste manier om alles los te laten.
Toen kwamen de vrienden. Aleksiej en Natasha kwamen als laatste.
— Kom binnen, jullie zijn vandaag de sterren — zei Inna kalm.
Toen iedereen zat, hief Inna haar glas:
— Vandaag vieren we geen einde, maar een nieuw begin. Bedankt, Aleksiej, voor de gezamenlijke jaren. En bedankt dat je me hebt geleerd de wereld anders te zien.
Daarna haalde ze documenten tevoorschijn:
— Hier zijn je leningen voor de auto. Hier zijn de schulden van je bedrijf. En hier zijn de facturen van de restaurants en juwelierszaken. Ik hoop dat Natasha je moeite heeft gewaardeerd.
Aleksiej werd bleek. Natasha keek op, verrast.
— Maar het meest interessante: het huwelijkscontract. Herinner je het je? Je ondertekende het zonder te lezen. Er is een clausule over de verdeling van eigendommen bij ontrouw.
Er viel een dode stilte in de kamer. Het enige geluid was het druppelen van water uit de kraan.
— Het appartement is van mij. Je rekeningen zijn geblokkeerd. De rechtszaak heb ik gisteren ingediend.
In de kamer viel een dode stilte. Alleen het gedruppel van water uit de kraan was te horen.
— Het appartement staat te koop. Je hebt geen toegang tot het geld — alles staat onder toezicht van de rechtbank.
— Wat moet ik nu doen?
— Het is niet langer mijn probleem — zei ze kalm. — Weet je, zelfs bedankt. Je hebt me bevrijd. Ik leef weer.
Ze stapte naar de deur:
— Vaarwel, Ljoska. Ik hoop dat het de moeite waard was.
Ze ging weg. Aleksiej bleef alleen achter. De kamer was stil, het eten onaangeroerd, de wijn koud. Het pak dat hij ooit met trots droeg, leek nu belachelijk.
Inna verzamelde de documenten:
— Ik had een maand geleden een scène moeten maken. Maar ik wilde met klasse vertrekken.
Ze haalde een vliegticket tevoorschijn:
— Morgen vertrek ik. Maldiven. Herinner je je? Je zei altijd dat het onzin was.
Ze legde de sleutels op de tafel:
— Het appartement staat te koop. Je hebt geen toegang tot het geld — alles staat onder toezicht van de rechtbank.
— Wat moet ik nu doen?
— Het is niet langer mijn probleem — zei ze kalm. — Weet je, zelfs bedankt. Je hebt me bevrijd. Ik leef weer.
Ze stond in de deuropening:
— Vaarwel, Ljoska. Ik hoop dat het de moeite waard was.
Ze ging weg. Aleksiej bleef alleen achter, omgeven door stilte die zwaarder was dan geschreeuw. Het eten was niet afgemaakt, de wijn was vergeten. En de regen tikte verder op het raam — dezelfde regen die ooit hun leven verwoestte. Niemand stond meer bij het raam. Niemand keek naar de druppels.
