„Nie bój się, będę ostrożny i nie poczujesz bólu” – powiedział czule ojczym, podchodząc do przestraszonej pasierbicy, która siedziała przyciśnięta do ściany.
— Tato, proszę, nie odchodź! — płakała piętnastoletnia Julia, kurczowo trzymając ojca za rękę.
— Córeczko, nie odchodzę z twojego życia. Będę cię odwiedzał w szkole, a w weekendy pójdziemy do parku, do teatru, do zoo albo do cyrku. Odchodzę od twojej mamy, nie od ciebie.
— Ale przecież się kochaliście! Dlaczego się rozwodzicie?
— Mama zakochała się w kimś innym, kochanie. Wkrótce go poznasz.
— Nie chcę! Weź mnie ze sobą!
— Nie mogę teraz. Tymczasowo mieszkam u przyjaciela. Odkładam pieniądze, żeby kupić własne mieszkanie. Jak tylko to zrobię, zabiorę cię do siebie.
— To może mama pójdzie do tego swojego, a ty zostaniesz ze mną?
— Nie da się, słoneczko. To mieszkanie należy do twojej mamy. Podarowała jej je babcia, zanim wyjechała z Lenką do Petersburga.
— To ja pojadę do babci!
— Niestety nie możesz. Mama zerwała z nią kontakt — również przez to mieszkanie.
— Dobrze, tato… Poczekam, aż będziesz miał swoje mieszkanie — powiedziała Julia i powoli puściła jego dłoń. Ojciec pocałował ją w czoło, wziął plecak i wyszedł.
Późnym popołudniem Weronika wróciła do domu — ale nie sama.
— Julio, chodź szybko! Mam niespodziankę! — zawołała z przedpokoju.
Serce dziewczyny mocno zabiło. Może wrócił tata? Ale w drzwiach stał nieznajomy mężczyzna. Uśmiechał się przyjaźnie, ale Julii przeszły ciarki po plecach.
— To Wiktor — powiedziała mama. — Od dziś będzie z nami mieszkać.
— To przez niego tata odszedł? Przez jakiegoś łysego mięśniaka? Obrzydliwe! — krzyknęła Julia i zatrzasnęła drzwi do swojego pokoju.
— Nie przejmuj się, Weroniko — powiedział Wiktor. — Miałem już takie nastolatki. Wiem, jak z nimi postępować.
— Co masz na myśli? Uspokoiłeś je?
— Tak, spokojem i cierpliwością.
— Tylko słownie, prawda?
— Oczywiście — odpowiedział szybko, widząc podejrzliwe spojrzenie Weroniki.
Od tego dnia Julia ignorowała matkę. Nie jadła w domu, nie rozmawiała z nią. Ojciec przesyłał jej pieniądze, więc kupowała jedzenie w szkolnym sklepiku albo w pobliskiej kawiarni. W weekendy odwiedzała swoją przyjaciółkę Lucynę i tam wypłakiwała się w ramię, opowiadając o ojczymie. W tym czasie mama wzięła ślub z Wiktorem.
Pewnego dnia Weronika otrzymała zawiadomienie — jej matka zmarła w Petersburgu. Musiała jechać na pogrzeb.
— Wiktorze, chciałam zabrać Julię, ale ma gorączkę. Szkoda, że nie pożegna się z babcią… Zajmij się nią. Przyjdzie też lekarz i wypisze receptę. Wykup leki, proszę.
Weronika wyjechała. Wiktor, zostając sam z Julią, był zadowolony. Poczekał na lekarza, wykupił lekarstwa i wszedł do pokoju dziewczyny.
— Masz tu wszystko, co przepisał. Przeczytaj, jak brać. Ugotuję ci rosół i zrobię herbatę z dzikiej róży, jak zalecił lekarz.
— Nie chcę nic od ciebie! Przez ciebie tata odszedł! Jesteś nikim! Ćwicz sobie mięśnie gdzie indziej i zostaw mamę w spokoju!
— Jeszcze jesteś mała, nie rozumiesz. Polubisz mnie. Odpocznij teraz.
Następnego ranka przyniósł jej śniadanie do łóżka. Julia w złości zrzuciła tacę — gorąca herbata poparzyła mu rękę.
— Ty mały potworze! Mam dość! — wrzasnął i rzucił się w jej stronę. Julia przestraszyła się i cofnęła w róg pokoju.
Wiktor zdjął szlafrok i powoli się do niej zbliżył, szepcząc:
— Nie bój się. Będę delikatny. Nie będzie boleć…
— Dotknij mnie, a zacznę krzyczeć!
— Krzycz, ile chcesz. I tak nikt cię nie usłyszy. W końcu mi podziękujesz. Tacy faceci jak ja to skarb — powiedział, zdzierając z niej koszulkę.
Nagle rozległ się dzwonek do drzwi. Wiktor ze złością poszedł otworzyć. Julia otworzyła okno, zerwała moskitierę i wyskoczyła. Na szczęście mieszkali na parterze.
W podartych ubraniach i boso pobiegła do bloku Lucyny. Otworzyła jej babcia.
— Julcia! Co się stało?!
— Uciekłam od ojczyma!
— Czekaj, kochanie! Zawołam policjanta, właśnie przeszedł.
Funkcjonariusz poszedł pod wskazany adres. Przez uchylone drzwi nagrywał, co mówił Wiktor:
— Mówiłem ci, że ogarnę długi. Najpierw ta mała, potem Weronika ma “wypadek”. Przepisujemy mieszkanie na moją matkę i sprzedajemy.
— A testament?
— “Zrobimy” go. Kasy już nie mam.
Policjant wszedł do środka:
— Ręce do góry! Na ziemię! — krzyknął, celując z broni.
Chwilę później przyjechało wsparcie. Wiktor i jego wspólnik zostali aresztowani. Podarta koszulka stała się dowodem w sprawie.
Obaj zostali skazani na długie lata więzienia. Weronika straciła prawa rodzicielskie. Ojciec Julii wrócił do mieszkania, ale tylko tymczasowo i w osobnym pokoju — nie ufał już byłej żonie. Gdy tylko kupi mieszkanie, zabierze Julię ze sobą.
