Ojciec podarował chorej córce psa. Kiedy dziewczynka odeszła, pies uciekł, a ojciec był gotów zrobić wszystko, żeby go odnaleźć
– Dlaczego nazwałeś go „Diament”? – zapytał pewnego deszczowego poranka nowy pracownik, kręcąc klucze na palcu.
– Bo tak się nazywały – odpowiedział cicho German Pawłowicz, patrząc przez chwilę w szklaną witrynę.
Młody spojrzał na niego z zaskoczeniem.
– Oboje – dodał starzec, jakby czytał mu w myślach. – Moja córka i jej pies. Oboje mieli na imię Diament.
Pracownik już nic nie powiedział. Skinął tylko głową w milczeniu.
Dwanaście lat temu jedyna córka Germana Pawłowicza, czternastoletnia Alona, zaginęła bez śladu. Pewnego letniego popołudnia wyszła na spacer z psem – białym huskym, którego sama nazwała „Diament” – i nigdy nie wróciła.
Tego wieczoru dom opustoszał. Nie tylko fizycznie – coś w nim zamarło. Ściany stały, ale powietrze było jak martwe. German i jego żona Irina przez lata szukali córki – jeździli wszędzie, chwytali się każdej nadziei. Aż Irina zachorowała z rozpaczy i umarła – cicho, bez słowa, z pustką w oczach.
German został sam. Już nie wierzył w cuda. Zostały tylko wspomnienia.
Wtedy otworzył lombard i nazwał go „Diament”. Może nie miało to sensu finansowego, ale dla niego to było coś więcej. Sanktuarium. Miejsce, w którym przeszłość wciąż oddychała.
Pewnego popołudnia, trzynaście lat po zaginięciu Alony, do lombardu weszła kobieta. Była szczupła, o znajomych oczach – zmęczonych i pełnych bólu. Towarzyszył jej pies – stary, kulawy, ale o wciąż śnieżnobiałym futrze.
German najpierw spojrzał na psa. Serce mu zamarło.
– Diament? – wyszeptał.
Kobieta kiwnęła głową, łzy napłynęły jej do oczu.
– To on. A ja… jestem Alona.
Świat się zachwiał. Czas się zawalił, jak stary kredens pod ciężarem lat.
– Ale jak to możliwe…? – wydusił w końcu German, dotykając drżącymi palcami twarzy córki.
– Żyłam innym życiem, pod innym imieniem, w innym świecie. Przez lata myślałam, że nie ma już powrotu. Ale on… on nigdy mnie nie zostawił. Diament… zapamiętał drogę.
I rzeczywiście – pies podszedł, położył się u jego stóp i wydał z siebie cichy, żałosny dźwięk – jakby też płakał.
Wtedy German Pawłowicz zrozumiał, że nie wszystko, co tracimy, jest stracone na zawsze. Czasem miłość – ludzka czy psia – znajduje drogę powrotną.
Drzwi lombardu zamknęły się za nimi z dźwiękiem dzwonka. W środku ojciec, córka i stary pies odnaleźli się na nowo.
