„Intelektualna kolacja – czyli dlaczego uwielbiam inteligentnych mężczyzn”
Kiedy spotykam mężczyznę po raz pierwszy, zwracam uwagę na dwie rzeczy: jego ubiór i umysł. Obie są dla mnie swego rodzaju fetyszem. Garnitur można wybaczyć, nawet jeśli go nie ma. Ale brak bystrości – nigdy. Wystarczy jeden „co?” z pustym spojrzeniem i wiem, że to koniec.
Moje randki często przypominają rozmowy kwalifikacyjne – tylko że nie oferuję pracy, a miejsce w moim świecie. Rozmawiamy o jego pracy, celach, porażkach, o tym, przez co przeszedł, by być tym, kim jest dzisiaj. Nie interesują mnie opowieści o tym, jak balował z kumplami w saunie. Chcę wiedzieć, co go porusza, co napędza jego serce.
Nie musisz mnie zabawiać. Jeśli już tu jestem, to znaczy, że jestem zainteresowana. Usiądź spokojnie i powiedz mi: kim byłeś jako chłopiec? Kim chcesz się stać? Dokąd zmierzasz, mężczyzno? Kogo prowadzisz za sobą?
Wiem, to trudne. Nietypowe. Kobiety rzadko zadają takie pytania na pierwszym spotkaniu. Łatwiej rozmawiać o pogodzie, zamruczeć coś o karmelowym latte, zakręcić kosmykiem włosów wokół palca, pochylić się po serwetkę tak, by było widać oczy i coś więcej. Tak, to działa. Błyskawicznie. Mózg się wyłącza. Ale po co? Co potem zrobić z ciałem po drugiej stronie stołu, ubranym w drogi ciuch i z kropelką śliny w kąciku ust?
Mówią, że kobiety kochają uszami. Ja powiem więcej – kobiety kochają mózgiem. Mogą zakochać się w żyłach na przedramieniu, dołeczkach w policzkach i uśmiechu, ale naprawdę kochają tylko głową. Trzeźwą.
A teraz obiecany temat: seks przy stole.
Jeśli kiedykolwiek uczestniczyłaś w rozmowie, w której każde słowo było jak ostrze, reakcje błyskawiczne, a spojrzenia płonęły mocniej niż choinka na rynku – to wiesz, czym jest intelektualny orgazm. To ten dreszcz, gdy spotykają się dwa umysły, nie tylko dwa ciała.
Uwielbiam inteligentnych mężczyzn – to mój ulubiony gatunek ludzi.
Bo nadszedł czas na nową seksualność – taką, która rodzi się w głowie.
