Kiedy mój syn ożenił się z Alisą, byłam w szoku. Nie z powodu samego ślubu — lecz z powodu jego wyboru. Ładna — tak. Młoda — tak. Ale zbyt pewna siebie, z paznokciami dłuższymi niż u tygrysicy i spojrzeniem, jakby była już nie tylko panią domu, ale całej ulicy.
Starałam się być uprzejma. Ona — chłodna. Ja piekłam ciasta — ona zamawiała sushi. Oferowałam pomoc — mówiła: „Poradzimy sobie sami.” Mój syn milczał, jakby był między młotem a kowadłem.
Coraz częściej łapałam się na myśli: „Co ona zrobiła z moim chłopcem?”
A potem znalazłam… kolczyk. Kobiecy. Ale nie Alisy. Znam jej biżuterię — błyszczy jak choinka w święta. A ten był skromny, srebrny, delikatny. Leżał za kanapą w salonie. Nie zrobiłam sceny, ale w moim sercu zagościła wątpliwość.
Tydzień później — kolejna znaleziona rzecz. Kartka. Na skrawku papieru: „Dziękuję za wczoraj. To było dla mnie ważne. Twoja K.”
Wiedziałam, że to nie Alisa. I nie ja. Świat zachwiał się w posadach. Postanowiłam porozmawiać z Alisą. Zaprosiłam ją na herbatę, bez syna. Spodziewałam się awantury, łez, wyrzutów.
Ale przyszła spokojnie, z domowym ciastem, usiadła i nagle powiedziała:
— Wiem, co pani znalazła.
Napięłam się. Poczułam, jak krew napłynęła mi do twarzy.
Ona mówiła dalej:
— To nie to, co pani myśli. To nie kochanka. To jego psycholożka.
Nie od razu zrozumiałam, o co chodzi.
— Bardzo ciężko zniósł zwolnienie z pracy — powiedziała łagodnie. — Zamknął się w sobie. Milczał. Ani pani, ani mi nic nie mówił. Widziałam tylko, jak coraz bardziej pogrąża się w sobie. Namówiłam go na terapię. Prosił, żeby nikomu nie mówić. Dochowałam tajemnicy.
Milczałam.
— Ten „kolczyk” to nie kolczyk. To mały wisiorek z bransoletki jego psycholożki. Odpadł w jej torbie i, jakimś cudem, znalazł się u nas w domu. A kartka — była od niej. Dziękowała mu za otwartość. Za to, że zaczął mówić. Pisała od serca.
Patrzyłam na nią — w milczeniu. Nagle wszystko się zmieniło. Obraz, który malowałam sobie w głowie, rozsypał się jak domek z kart.
I wtedy… rozpłakałam się. Nie z żalu — ze wstydu. Z ulgi. Z uświadomienia sobie, jak niesprawiedliwie osądzałam. Widziałam w niej zagrożenie. A ona… ona stała się dla niego oparciem. Cichym, niezawodnym zapleczem. Jego ratunkiem. I — co zupełnie niespodziewane — moją rodziną.
Od tego dnia bardzo się zbliżyłyśmy. Prawdziwie. Nie z grzeczności, lecz naprawdę. Teraz razem pieczemy ciasta. I razem zamawiamy sushi. Dzielimy się przepisami, rozmawiamy od serca. Czasem nawet milczymy — i to też jest bliskość.
A niedawno pochyliła się do mnie i wyszeptała:
— Jestem w ciąży. Tylko pani na razie o tym wie.
I wie pani… pierwszy raz od całej tej historii poczułam, że nie tracę syna.
Zyskuję córkę.
