Listopadowy wiatr smagał skórę, niosąc znad rzeki wilgotny, przenikliwy chłód. Na podwórku, pomiędzy obdrapanymi betonowymi garażami, bawił się pięcioletni chłopiec. Jego matka stała nieco z boku, trzymając telefon przy uchu i śmiejąc się z żartów koleżanki.
Chłopiec zbliżył się do urwiska przy rzece, gdy jego matka była zajęta rozmową. Woda tego dnia była mętna i wzburzona — po ostatnich deszczach nurt znacząco się nasilił. Jeden nieostrożny krok — i chłopiec z krzykiem runął do wody, a ciężka kurtka natychmiast zaczęła go ciągnąć na dno.
Matka niczego nie zauważyła. Nadal rozmawiała przez telefon, rzucając jedynie roztargnione spojrzenia dookoła.
Chłopiec próbował się wydostać, ale nurt odciągał go od brzegu. Krztusił się, chwytając się powietrza.
W tym momencie po drugiej stronie brzegu pojawił się mężczyzna, który zazwyczaj wzbudzał w mieszkańcach jedynie pogardę — chudy, zaniedbany, wszyscy znali go jako „Erlich”. Bezdomny, który mieszkał w opuszczonym domu niedaleko.
Usłyszał dziecięcy krzyk i bez chwili wahania rzucił się w lodowatą wodę, w swoich brudnych ubraniach. Woda biła go po nogach, próbowała go przewrócić, ale nie zatrzymał się, dopóki nie dopadł chłopca i nie chwycił go za kołnierz.
Malec łkał, blady i drżący. Erlich wyciągnął go na brzeg i owinął swoim podartym płaszczem.
Gdy przyprowadził dziecko z powrotem pod dom, matka w końcu ich zauważyła i wrzasnęła:
— Ty dotykałeś mojego syna? Ty śmieciu!
— Przecież on tonął…
— Lepiej by było, gdyby utonął, niż miałby trafić w twoje brudne łapska!
Erlich spojrzał na nią z niedowierzaniem. Było mu przykro, ale jeszcze bardziej — bał się o chłopca. Widzieć, jak ta kobieta na niego krzyczy, nie sprawdzając nawet, czy jej syn żyje, wydawało się czymś niewyobrażalnym.
I wtedy Erlich zrobił coś bardzo nieoczekiwanego, ale sprawiedliwego… 😨
Podjął niespodziewaną decyzję: znów przytulił chłopca do siebie i gwałtownie się odwrócił.
— Hej! Oddaj go! — wrzeszczała kobieta, ale nie miała odwagi podejść bliżej.
Erlich spokojnie wyszedł spod budynku, podszedł do domu, w którym mieszkała starsza sąsiadka — dobra i uważna kobieta — i zapukał do jej drzwi.
— Proszę pomóc chłopcu — powiedział, dysząc. — Proszę zadzwonić na policję. Matka o mało go nie zabiła, sama pani widziała.
Sąsiadka natychmiast wybrała numer. Przyjechali funkcjonariusze i zabrali matkę, która wciąż krzyczała obelgi. Erlich opowiedział wszystko, jak było, nie ukrywając żadnych szczegółów.
Po dochodzeniu matce odebrano prawa rodzicielskie. Chłopiec tymczasowo został u sąsiadki, a później trafił do rodziny zastępczej.
A Erlich zniknął — nikt go już więcej nie widział na podwórku. Dopiero po miesiącach ktoś przypomniał sobie, że to właśnie on uratował życie dziecku, które mogłoby mieć jeszcze mniej szczęścia, gdyby zostało przy takiej matce.
